AWP13© BflAAF
GEMEVEN
c
MOLLER
LYCEUM
Trix Broekmans
Van mij mag iedereen horen dat ik blij ben
met mijn Bergse afkomst. Lekker beschut
opgegroeid, met het bos voor de deur - waar
alleen vlak voor het weekeinde de soldaten uit
tevoorschijn kwamen, die in colonnes naar het
station werden afgemarcheerd, voor ons huis
langs. Later mochten ze zonder colonne lopen
en nog later hoefden ze geen uniform meer aan.
En nog later verdwenen ze helemaal uit mijn
geboortestadje
Aan die soldaten in Bergen op Zoom kon je
afmeten hoe Nederland er voor stond. We
kregen steeds meer vrijheid en de invloed van
de gevestigde instituten nam in rap tempo af.
De kerk waarin mijn oma altijd recht onder de
preekstoel zat, vanwaar meneer pastoor met
veel consumptie stond te preken, is allang
gesloopt; de kerk waarin mijn ouders zijn
getrouwd is nu een schouwburg. Maar Vroom
Dreesmann is er nog: daarboven op de eerste
verdieping was de lunchroom waar wij zaten
als we een vrij uur van het Moller hadden.
En we gingen er ook wel langdurig op
een rietje zitten kauwen, om de hoek
beneden in de gaten te houden waar
leuke jongens in jagersjassen en
bordeelsluipers
op hun Puchs en Tomossen hun
hangplek hadden.
Nee, ik spijbelde niet. Geen haar op mijn hoofd
die daar aan dacht. Ik was braaf. Thuis en op
school. Als kleuter heb ik één keer een zakje
ballonnen gejat in het souterrain van V&D en
dat brandde zo in mijn zak, dat ik nooit één
ballon heb durven opblazen. En jaren later
kwam ik compleet geschokt diezelfde V&D
uit, omdat het meisje van de MMS met wie ik
meeliep, onderweg allemaal dingetjes meepikte:
lippenstift, mascara, eyeliner.
Ja, op de MMS zaten stoute meisjes. Maar
die school was sowieso een zootje, zo leerden
wij van een onzer leraren Klassieke Talen. Hij
noemde de MMS steevast het 'Circus Pedroli',
naar de directeur die daar de boel runde.
Het woord van de leraren was wet, zo
simpel was dat in mijn jaren zestig.
Verzet plegen was niet aan de orde.
Verzet waartegen? Wij waren daar
om te leren en de leraren gaven
ons les. Dat was de rolverdeling en
daarmee basta. Goed, de meeste
leraren hadden bijnamen,
maar dat was meer
een goedmoedige
traditie dan een
verzetsdaad. De Ko en De Neus en De Geit en Tutje
Theuns en Suikerbeestje en De Peut - ik weet niet
eens waarom ze die namen hadden gekregen,
die hadden ze altoen ik op school kwam. En
de hogere klassen draaiden in het jaar dat het
Moller vijftig jaar bestond een cabaretavond in
elkaar waarbij zij op uiterst humoristische wijze
uiterst milde kritiek uitten.
Onze schoolkrant De
VIJFTIGJAAR
Botwerker was ook niet
bepaald een opruiend
pamflet. Eerder een
gezellige spreekbuis
voor leraren en
leerlingen. Heel even
was het spannend,
toen er op het Moller
een zogeheten
'Lera renkwestie'
speelde. Erwas iemand
gepasseerd voor de
functie van conrector
of zoiets, en daardoor
splitste het lerarenkorps zich in twee groepen
op. Maar dat speelde zich zó ver boven mijn
hoofd af dat het allemaal zeer vaag is gebleven.
Ik werd door een vijfde-klasser hoogst eervol
gevraagd voor De Botwerker toen ik net op school
kwam, schreef talloze stukjes onder talloze
pseudoniemen, en was gelukkig. En braaf.
Toch kwam de Nieuwe Wind van de jaren zestig,
bijna ongemerkt, mijn leven binnen. Dat was om
te beginnen de schuld van The Beatles, die mijn
beste vriendin en ik omstreeks ons veertiende
levensjaar ontdekten. Zij werd stapelverliefd
op George en ik op Paul. Wij konden elkaar
urenlang vermaken met vragen als:
'Wat wil jij liever, de
onderbroek van George
of de tandenborstel
van Paul?' Onschuldig,
jawel. Braaf, zeker.
Maar met die Beatles
kwam óók de Rave
ons leven binnen. Een
popblad uit Engeland, dat mij werd toegestuurd
door een penvriendin die ik had, en dat blad
stond vol jongens met lange haren en meisjes
met korte rokken. En uit Frankrijk kwam Mile
Age Tendre, een stuk braver dan Rave, maar daar
stond ook Courrèges in, met die geometrische
mode én korte rokjes. Dat wilde ik ook!
Helaas. Van korte rokken hadden ze in heel
Bergen nog niet gehoord, dus wij gingen op
naailes - heel kortstondig want heel saai, maar
nét lang genoeg om te leren hoe je rokken
maakt. Die waren nog niet echt kort, dat mocht
niet van de naaister - en daar luisterden wij toen
nog naar! - maar daar wisten wij wel wat op. Als
wij naar Tenny Twenny gingen, deden wij die rok
aan en om de hoek van De Korenbeurs rolden
wij dan onze rok een paar keer om het middel
om, zodat we opeens bijna een minirok hadden.
Trix Broekmans.
BERGEN OP ZOOM
Roklengtes bij de uitreiking van de gymnasiumdiploma's op
het Mollerlyceum, juni 1968. Van links naar rechts: Marijke
Raats, Frits Goossen Idaarachterl, Trix Broekmans, Rian van
Leest, Patty de Munter, Marion Heyens, gymleraar Teeuwen,
Jan Peeters, conrector Schoutens.
31
40 jaar 1968 - 2008
