worden ingelicht over de bombardementsvLucht
van die dag, ditmaal met hun eigen volledige
bemanning. Het doel bleek een groot chemisch
fabriekscomplex in Ludwigshafen te zijn.
Tijdens de briefing werd meegedeeld dat zij
moesten rekenen op zwaar afweergeschut,
maar dat waarschijnlijk weinig hinder zou
worden ondervonden van Duitse jagers.
Zoals te doen gebruikelijk werden de diverse
bemanningen per truck naar de gereedstaande
vliegtuigen gebracht. Door een misverstand
kwam de bemanning van Walter in een truck
terecht die eerst naar de toestellen aan de
andere kant van de basis reed. Daardoor
werden zij als laatste bij hun vliegtuig
afgeleverd, terwijl zij als een van de eersten
moesten starten omdat zij het leidende vliegtuig
van de formatie waren. Er moest dus in alle
haast worden ingestapt en de in principe
voorgeschreven controles voorafgaand aan
de start konden niet meervolledig worden
uitgevoerd. Hierdoor bleef ook het uitreiken
van de 'escape kit' (overlevingspakket]
achterwege. In deze pakketten zaten artikelen
die van groot nut zouden zijn, als zij het vliegtuig
per parachute boven bezet gebied zouden
moeten verlaten. Hierbij moet ondermeer
gedacht worden aan noodrantsoenen,
landkaarten en valuta van de landen waar
overheen werd gevlogen.
Het hun toegewezen toestel was een B-24 H
Liberator, het grootste en zwaarste toestel
in de serie van Liberators. Het toestel woog
zonder de bommen 30 ton, de vleugels hadden
een spanwijdte van 33,5 meter en de lengte
was ruim 23 meter. Net als alle Liberators had
het toestel vier motoren en er kon 5800 kilo
aan bommen meegenomen worden. Erwaren
vier schutters aan boord: één in de buikkoepel
onderaan de voorzijde van het toestel, één in
de staart en één aan beide zijden van de romp.
In die zijkanten bevond zich ook vaak een
extra stuk geschut, dat zo nodig door andere
bemanningsleden kon worden bediend. Als
gevolg van deze zware bewapening werden
deze vliegtuigen ook wel flying fortresses
(vliegende forten) genoemd.
Om de verloren tijd in te halen startte de
piloot de motoren zodra iedereen aan boord
was en het toestel rolde naar de startbaan
terwijl de rest van de bemanning nog bezig
was zich te installeren. Het lijkt misschien
wat onverantwoord dat er zonder alle
voorgeschreven voorbereidingsmaatregelen
werd gestart, maar het was van nog groter
belang dat tijdig de juiste formaties werden
gevormd. Een bombardementsopdracht voor
een strategisch doel werd vaak door enkele
honderden vliegtuigen uitgevoerd, die van
verspreid liggende vliegvelden opstegen
en zich geleidelijk tot een grote formatie
samenvoegden. Bij een aanval op grote
industriële complexen werden soms twee
formaties gevormd, de tweede groep vloog dan
zo'n twintig minuten achter de eerste groep aan.
De piloot slaagde erin zijn toestel tijdig op
de juiste plaats te brengen en de overige
bemanningsleden begonnen aan hun taak. De
schutters bemanden hun dubbelloops
50 mm geschut en de technische mensen
testten hun apparatuur. Het toestel klom
zonder problemen naar de gebruikelijke hoogte
van circa 7.000 meter. Aanvankelijk verliep
de tocht voorspoedig, maar boven Duitsland
kwamen zij in zwaar afweergeschut terecht,
waarbij het toestel werd geraakt. De beide
piloten hadden blijkbaar geen tijd om de
bemanning via de intercom in te lichten. Zij
hadden al hun aandacht nodig om het toestel
in de lucht te houden, terwijl het zienderogen
aan hoogte verloor. Tenslotte kwam dan
de mededeling van de piloot dat hij wegens
hoogteverlies de missie moest afbreken en
dat zij naar de basis zouden terugkeren. De
schutters kregen opdracht om extra alert
te zijn, omdat buiten de formatie vliegende
bommenwerpers een gewilde prooi waren voor
vijandelijke jachtvliegtuigen. De acute dreiging
kwam echter van beneden, want ook voor het
afweergeschut waren lager en vaak trager
vliegende toestellen een dankbare prooi. Als
eerste werd de rechter buitenmotor getroffen
en vlak daarna de linker binnenboordmotor. Al
bij verlies van één motor kwamen deze zware
bommenwerpers in de problemen, maar als er
twee motoren uitvielen kon het onmogelijk lang
in de lucht blijven en dook het naar beneden.
De alarmbellen begonnen dan ook te rinkelen,
het sein van de piloot aan alle bemanningsleden
om hun parachutes om te doen en het toestel
te verlaten. Walter maakte het luik van het
voorstuk waarin zij zaten los, zodat hij samen
met de naast hem zittende navigator, het
toestel aan de voorkant kon verlaten. Wat hij
daarna beleefde is voldoende interessant om zo
letterlijk mogelijk weer te geven:
Omdat ik nog nooit een parachutesprong had
gemaakt, wist ik niet wat me te wachten stond.
Mijn eerste gevoel was alsof ik door een sterke
wind naar beneden werd gezogen.
Ik was bang om binnen enkele ogenblikken op de
grond te pletter te slaan en wilde mijn parachute
openen, maar opeens was er geen wind meer
en was alles om mij heen onwerkelijk rustig. Ik
viel met mijn hoofd naar beneden en kon alles op
de grond duidelijk onderscheiden. Ik begon met
mezelf te overleggen wanneer ik de parachute zou
opentrekken. Toen we het vliegtuig verlieten zaten
we op een hoogte van ongeveer 4.500 meter. Ik
realiseerde me dat ik wanneer ik de parachute nu
zou openen ik gedurende langere tijd het doelwit
van vijandelijk vuur zou zijn en besloot daarom
nog even te wachten. Pas toen ik naar schatting
400 meter van de grond was verwijderd trok ik
aan het koord. Ik kwam nu rechtop te hangen
en kon dus naar boven kijken, daar zag ik de
andere parachutes zweven, die veel eerder waren
geopend en zij dreven verder weg van de plaats
waar ik ging landen. Zodra ik mijn parachute had
geopend werd er op mij geschoten, maar door mijn
parachute hevig te laten schommelen slaagde ik
erin niet te worden geraakt.
Afb. 10. Walter Hern was bommenrichter in een B-24H Liberator. Dit toestel werd door velen gezien als de uiteindelijke versie.
Het was 250 mm langer, had een bekrachtigde geschutskoepel in de neus en een autopiloot. Het toestel werd op dat moment
gefabriceerd door zowel Douglas, Consolidated en Ford. Nog vóór 1945 zijn er 18.482 Liberators gebouwd.
De Waterschans 3 - 2009
110
Afb. 11. Ruimte van de boordschutter in de neus van een
B-24 Liberator.
lil
De Waterschans 3 - 2009
