Fill! If II i|« t i V betrokken, nadat in december 194-1 de Japanners de oorlogsvloot van de Verenigde Staten van Amerika op Hawaii (Pearl Harbor) hadden aangevallen en vernietigd. Japan bezette onder andere Nederlands-lndië en dit had grote gevolgen voor het gezin Hertogh. De KNIL-soldaten werden geïnterneerd in de beruchte Jappenkampen, zo ook de vader van Bertha. Hij werd naar een werkkamp gebracht en later tewerkgesteld aan de Birma-spoorlijn. Moeder Hertogh, die achterbleef met vijf kinderen en zwanger was van het zesde, trok in bij haar ouders; een inheemse samenleving. Haar moeder was Indo-Europees en haarvader Indisch. Tijdens het verblijf bij haar ouders komt de veertigjarige Che Aminah op visite, de kinderloze, Maleisische vriendin van mevrouw Nor Louise Hunter-Winterberg (grootmoeder van Bertha). In die woelige tijd wordt over Bertha, die toen vijf jaar oud was, besloten dat zij (tijdelijk) mee zou gaan met Che Aminah. Het is de basis voor wat later, in december 1950, zal uitgroeien tot een conflict tussen twee vrouwen en uitmondt in een strijd tussen het christendom en de islam, met op de achter grond een juridische strijd tussen Nederland en Engeland en een strijd van die tijd: de roep om koloniale onafhankelijkheid en de opkomst van het communisme. Wat gebeurde er nu precies in die jaren 1942- 1950 in Nederlands-lndië en Maleisië met en rondom Bertha, waardoor zij wereldnieuws werd? Het startpunt ligt rond de jaarwisseling van 1942-1943 in de woning van de familie Hunter, de grootouders van Bertha, en vindt zijn vervolg bij de rechtszaak in 1950. Het conflict van de twee vrouwen is dan een wereldwijd gevecht geworden. Merkwaardig genoeg blijft de hoofdrolspeelster, mevrouw Hunter (grootmoeder) buiten schot, terwijl zij juist een cruciale rol heeft gespeeld. Voor de rechtbank in Singapore geven Che Aminah en Adeline Hertogh ieder hun eigen visie op het gebeuren. De grote vraag is: is Bertha meegegeven of meegenomen? Afb. 2: Bertha [tl en Che Aminahfrl met twee onbekende personen. Collectie Archief MHC De Waterschans 4 - 2012 138 INDONESIA Afb. 3: Kaart van Indonesië [vroeger Nederlands-lndië1 en Maleisië, bron: Google Maps Volgens mevrouw Hertogh ging het alleen om een logeerpartij die uitliep, omdat zij tijdens de fietstocht naar Che Aminah om Bertha te halen, door de Japanners gearresteerd werd. Ze had geen identiteitspapieren bij zich en werd daarom naar Soerabaja gebracht, naar het interneringskamp Darmo. Haar kinderen werden later gebracht door haar moeder, mevrouw Hunter, behalve Bertha. Che Aminah beloofde aan mevrouw Hunter dat ze Bertha zelf zou terugbrengen, maar deze belofte werd niet nagekomen. De uitleg van Che Aminah staat haaks op die van mevrouw Hertogh. Volgens de adoptief- moeder mocht ze Bertha meenemen en haar als haar eigen kind opvoeden. Che Aminah had aangegeven Bertha mee te willen nemen naar Singapore om haar in de mohammedaanse leer te zullen opvoeden. Mevrouw Hertogh zou daarop geantwoord hebben dat ze daar blij om was, omdat ze zelf ook als moslim opgevoed was. Einde Tweede Wereldoorlog Nadat Japan in augustus 1945 middels twee atoombommen op de knieën is gedwongen en de wereldoorlog ook in het Verre Oosten is gestaakt, komt er een einde aan de inter neringskampen. Het blijkt dat vader Hertogh, ondanks alle ontberingen, nog leeft. Hij gaat op zoek naar zijn gezin en begin 1946 wordt hij met hen herenigd. Maar dan blijkt Bertha niet aanwezig te zijn en begint voor vader Hertogh de zoektocht naar zijn dochter. Het Rode Kruis wordt ingeschakeld, aanvankelijk zonder resultaat, in de loop van 1946 wordt het gezin Hertogh gerepatrieerd naar Nederland en komt in Bergen op Zoom terecht. De zoektocht naar Bertha gaat door, ook via het Nederlands consulaat-generaal in Singapore. Tevens wordt het Engels binnenlands bestuur op Malakka (nu Maleisië) ingeschakeld. We zijn inmiddels in het jaar 1949 beland als er berichten binnenkomen dat Bertha is gesig naleerd in een kampong in Oost-Kemaman, het geboortedorp van Che Aminah in Noord- Maleisië. Ze heet nu Nadra, haar moslimnaam, en woont daar sinds 1947 met Che Aminah. De Engelse officier van administratie rappor teert dat Bertha geheel Maleis is, geen Nederlands spreekt, niet met lepel en vork kan eten, alleen Maleisische kleding draagt en de gewoonten van die samenleving kent. Hij stelt voor voorzichtig contact op te nemen met Che Aminah en dat, indien er sprake zal zijn van terugkeer naar haar ouders, zij Bertha zelf zal begeleiden naar Nederland. Tevens dient er gezorgd te worden voor een vergoeding, die Che Aminah moet krijgen voor haar inspanningen inzake Bertha's opvoeding. De vertegenwoor diger van het Engelse consulaat geeft aan wel te rekenen op enige sympathie en dankbaarheid van de Nederlandse regering. Nederland wenst een goede oplossing en tast in de buidel om het reisgeld voor Che Aminah te betalen. Ook de familie Hertogh is bereid bij te dragen in de verblijfkosten van Che Aminah in Bergen op Zoom. Aan Che Aminah wordt verzocht samen met Bertha naar Singapore te komen. Zij voldoet aan dit verzoek met de achterliggende gedachte dat de adoptie nu rechtelijk geregeld zal worden. Contact wordt gezocht met het Engels binnen lands bestuur op Maleisië en er volgt corres pondentie tussen Kemaman, Singapore, Batavia, Den Haag en Bergen op Zoom. Op 19 november 1949 wordt door consul Janzen geschreven "dat mevrouw Aminah geenszins een onwelwil lende houding aanneemt; zij is bereid aan de repatriëring mee te werken". Het Nederlandse Rode Kruis verklaart ter wille van het kind 1200 gulden te willen verstrekken en ook voor Che Aminah zal kleedgeld worden betaald. Voor eind maart 1950 wordt op het schip de 'Oldenbarnevelt' passage besproken, maar de reis kan niet doorgaan, want de benodigde 139 De Waterschans 4 - 2012 BANGKOKO VIETNAM O MANILA 4* CAMBODIA PHNOM PENH O HQ CH| M(NH C|TY THAILAND PHILIPPINES r BANDAR SERI PALAU BEGAWAN LUMPUR BRUNEtC? MALAYSIA OSINGAPORE Sumatra Kalimantan Maluku Sulawe5i Irian Jay. 3D O Jakarta NUSATENGGARA Java Bali Floras X V Lombok Komodo EAST l i Rinca TIMOR Darwin —500 km 0— 300 miles AUSTRALIA

Periodieken

De Waterschans | 2012 | | pagina 12