kinderen en toen ze ons ongeveer bij de familie
Musters gebracht hadden, gebaarden ze ons om
plat op de grond te gaan liggen.
We lagen er ongeveer tien minuten en toen,
ineens zo'n afschuwelijke dreun, die je bijna
de adem benam en het leek wel of de grond
waarop we lagen schudde. Toen de herrie voorbij
was en nadat grote zogenaamde kinderkopjes
uit de lucht naast ons en rond ons in de grond
sloegen, gingen we snel door de tuinen naar
onze huizen om te kijken hoe ze er bij stonden.
Terwijl we daar zo stonden, kwam er een geïm
proviseerde brancard voorbij, met daarop Corrie
Musters. Zij was getroffen door zo'n grote kei en
die was dwars door haar heup gegaan. Ze lag
met vastgebonden handen boven haar hoofd en
probeerde daarmee ons vaarwel te wuiven. Haar
vader en Harry van de Beemd probeerden haar,
door het geweld en schieten heen, naar het ma
rinelazaret op Vrederust te brengen. Die enorme
dreun was veroorzaakt doordat ze met dynamiet
die zware betonrol op de Zoombrug voor het gat
tussen die twee wallen hadden gerold en voor
die rol aan de kant van de Halsterseweg was een
enorm gat. Wij zijn daarna met drie gezinnen, 25
personen, in een kelder van 4 x 4 meter onder de
woonkamer van een oom naast ons gegaan.
Het huis kreeg zeventien granaten op z'n dak en
we hoorden boven ons de man-tegen-man ge
vechten van de militairen. Afschuwelijk was het.
Na drie dagen hoorden we 's avonds ineens dat
er buiten op het kelderluik iemand het puin weg
haalde. We konden er zelf niet meer uit. Ineens
ging het luik open en viel er daglicht naar binnen
en iemand kwam de trap af. We keken allemaal
met grote angstogen, maar tot onze opluchting
zagen we geen zwarte laarzen van een Duitser,
die de trap afkwam, maar bruine hoge schoe
nen. Een Canadees! Hij maande ons heel stil te
zijn, want er werd nog hard gevochten. En hij zou
ons 's morgens komen halen, wat hij ook deed.
Wat we toen zagen was afschuwelijk. Ons mooie
huis was er niet meer, helemaal weggebrand, de
andere huizen in puin. We zagen ook twee uit
gebrande tanks waar de verbrande mannen nog
inhingen. Overal verwoesting en dood in zoge
naamde schuttersputjes. Corrie Musters, die ze
achter hadden gelaten omdat het oorlogsgeweld
zo hevig werd, was inmiddels overleden. Ze werd
begraven bij de 'bruine nonnen'(Carmelitessen)
aan de Halsterseweg.
Ons gezin werd door de Canadezen meegenomen
via de Zoom waar later nog heel veel mijnen
onschadelijk gemaakt werden. Het mag een
wonder heten dat we daar heelhuids doorheen
zijn gegaan. Zo zijn we in Bergen op Zoom be
land, met niets meer dan onze oude kleren als
enig bezit. Er braken toen voor ons zeer zware
weken aan, totdat we onze intrek namen in een
kapotgeschoten huis aan de Zoom. Wij hebben,
en velen met ons, een zware prijs betaald voor
de bevrijding. Het blijft in je geheugen gegrift en
gaat er nooit meer uit.
Afb. 2: De kerk van de H.H. Martelaren van Gorkum na het werk
van het 'Sprengkommando'. (collectie Mevr. J.A.A. Nuijten-
Roosenboom)
De Waterschans 3 - 2014
112
