tfi&frtèouw F. Sturm uit Roosendaal werd een compleet nieuwe vleugel ontworpen, waarbij afbraak van de hele achterbouw noodzakelijk bleek. Wegens verkeerstechnische problemen de massa's leerlingen die door de gangen stromen) adviseerde de Rijksgebouwendienst de nieuw bouw centraal te plaatsen. Verheugend is wel dat tot restauratie van de resterende oudbouw kon worden besloten. Een dergelijk monument verdient niet minder. Boardplaatdeuren konden weer vervangen worden door uit de sloop van de achterbouw bewaarde originele exemplaren. Gelukkig maar dat Wielders in 1949 bij de uit breiding van dit deel besloot de deuren op de zelfde wijze als in 1928 te laten betimmeren. De originele binnendeuren bij de hal uit 1928 - in 1978 bij een renovatie door een gelukkig toeval met behulp van enkele havo 2 leerlingen van een roemloze aftocht naar de Kragge gered - konden ook weer herplaatst worden, wel voorzien van een erg eigentijdse verflaag.18 Ook wandtegels werden hergebruikt: bijvoorbeeld bij de ver bouwing van de oude gymzaal tot bibliotheek. Wat betreft de aansluiting van de nieuwe bouw delen op de oude het volgende. In 1949 koos men bij uitbreiding van de achterbouw uiteinde lijk voor een stilistische voortzetting van de oudbouw. In 1956 ontwierp Rampart twee nieuwe vleugels naar eigen inzicht. De nieuwbouw van 1992 door architectenbureau Sturm, kenmerkend voor de zakelijke bouw van de laatste decennia, sluit nog het meest bij de Rampart-vleugels aan. Hij gebruikt ook een geelkleurige steen. In 1949 werd het interieur nog volstrekt gelijk gemaakt aan dat van 1928. Rector Smits zorgde ervoor dat ook in 1956 in het interieur de oudbouw werd nagevolgd: dezelfde tegels. Er was toen dus nog sprake van een aanpassing van nieuw aan oud. Nu volgde men bij de grootscheepse nieuwbouw de omgekeerde weg. Met betrekking tot het interieur van de hoofdbouw van Wielders valt het te betreuren dat het kleurgebruik aangepast is aan de nieuwbouw. De zakelijke en koele kleuren passen wel bij de hedendaagse architec tuur, maar detoneren met de warme tinten van vloer- en wandtegels van 1928. De verlaagde plafonds hebben de verhoudingen enigszins ver stoord. De centrale hal lijkt aan een zekere wan kelmoedigheid onderhevig: niet gerenoveerd, maar ook niet gerestaureerd. Op de eerste verdieping heeft men een aantal lokalen afgebroken om zo tot een auditorium en een nieuw tekenlokaal te komen. De nieuwe linoleum vloerbedekking kreeg daarbij nog wel een retro tintje. De raampartijen bleven geluk kig behouden. Deze nieuwe vleugel is ook weer exemplarisch voor de onderwijskundige ontwikkelingen van de laatste jaren. De ene vernieuwing volgde de andere op: de basisvorming (Bavo) voor de onderbouw en, voor de bovenbouw, de Tweede Fase met keuzeprofielen. Onderwijsland kwam niet meer tot rust. Wilde een school mee blijven Afb. 35. Gerestaureerde binnendeuren. Foto auteur. 75 De Waterschans 2 - 2017

Periodieken

De Waterschans | 2017 | | pagina 35