tfi&frtèouw
F. Sturm uit Roosendaal werd een compleet
nieuwe vleugel ontworpen, waarbij afbraak van
de hele achterbouw noodzakelijk bleek.
Wegens verkeerstechnische problemen de
massa's leerlingen die door de gangen stromen)
adviseerde de Rijksgebouwendienst de nieuw
bouw centraal te plaatsen. Verheugend is wel
dat tot restauratie van de resterende oudbouw
kon worden besloten. Een dergelijk monument
verdient niet minder. Boardplaatdeuren konden
weer vervangen worden door uit de sloop van
de achterbouw bewaarde originele exemplaren.
Gelukkig maar dat Wielders in 1949 bij de uit
breiding van dit deel besloot de deuren op de
zelfde wijze als in 1928 te laten betimmeren. De
originele binnendeuren bij de hal uit 1928 - in
1978 bij een renovatie door een gelukkig toeval
met behulp van enkele havo 2 leerlingen van een
roemloze aftocht naar de Kragge gered - konden
ook weer herplaatst worden, wel voorzien van
een erg eigentijdse verflaag.18 Ook wandtegels
werden hergebruikt: bijvoorbeeld bij de ver
bouwing van de oude gymzaal tot bibliotheek.
Wat betreft de aansluiting van de nieuwe bouw
delen op de oude het volgende. In 1949 koos
men bij uitbreiding van de achterbouw uiteinde
lijk voor een stilistische voortzetting van de
oudbouw. In 1956 ontwierp Rampart twee nieuwe
vleugels naar eigen inzicht. De nieuwbouw van
1992 door architectenbureau Sturm, kenmerkend
voor de zakelijke bouw van de laatste decennia,
sluit nog het meest bij de Rampart-vleugels aan.
Hij gebruikt ook een geelkleurige steen. In 1949
werd het interieur nog volstrekt gelijk gemaakt
aan dat van 1928. Rector Smits zorgde ervoor
dat ook in 1956 in het interieur de oudbouw werd
nagevolgd: dezelfde tegels. Er was toen dus nog
sprake van een aanpassing van nieuw aan oud.
Nu volgde men bij de grootscheepse nieuwbouw
de omgekeerde weg. Met betrekking tot het
interieur van de hoofdbouw van Wielders valt
het te betreuren dat het kleurgebruik aangepast
is aan de nieuwbouw. De zakelijke en koele
kleuren passen wel bij de hedendaagse architec
tuur, maar detoneren met de warme tinten van
vloer- en wandtegels van 1928. De verlaagde
plafonds hebben de verhoudingen enigszins ver
stoord. De centrale hal lijkt aan een zekere wan
kelmoedigheid onderhevig: niet gerenoveerd,
maar ook niet gerestaureerd.
Op de eerste verdieping heeft men een aantal
lokalen afgebroken om zo tot een auditorium
en een nieuw tekenlokaal te komen. De nieuwe
linoleum vloerbedekking kreeg daarbij nog wel
een retro tintje. De raampartijen bleven geluk
kig behouden.
Deze nieuwe vleugel is ook weer exemplarisch
voor de onderwijskundige ontwikkelingen van
de laatste jaren. De ene vernieuwing volgde de
andere op: de basisvorming (Bavo) voor de
onderbouw en, voor de bovenbouw, de Tweede
Fase met keuzeprofielen. Onderwijsland kwam
niet meer tot rust. Wilde een school mee blijven
Afb. 35. Gerestaureerde binnendeuren. Foto auteur.
75
De Waterschans 2 - 2017