die papieren kon je naar de onderwijzer gaan met de vraag: ik wil dit en dat gaan doen, kan dat? Er waren allerlei hokjes en plaatsen waar je dat kon gaan doen. Dat was een ware revolutie ten opzichte van de bestaande werkwijzen." Het Daltononderwijs stamt uit de Verenigde Staten en dankt de naam aan het plaatsje Dalton in Massachusetts waar Helen Parkhurst les gaf. Zij wilde haar leerlingen meer vrijheid geven. Ze vond dat ze daardoor beter rekening kon houden met aard, werktempo, spontaniteit en concentratievermogen van de kinderen. In het Daltononderwijs moeten de leerlingen een opge geven taak verrichten. Is een taak af, dan begint de leerling aan de volgende. Dit systeem werd ook op Roncalli ingevoerd onder de naam vrije of eigen tempo werkwijze. Andere inspiratiebron nen waren de geschriften van Tausch en Vossen over "zichzelf worden in menselijke relaties". Klop op de schouder Vernieuwing roept vaak weerstanden op. Gold dat ook voor de invoering van het Daltonsysteem op Roncalli? Pedroli zei daarover: "Weerstand is er duidelijk geweest, maar ten onrechte. Hoe meer dit systeem ingevoerd kan worden, hoe minder de kinderen zich rot voelen en hoe beter de resultaten zijn. We hadden als regel: een klop op de schouder is beter dan een tik op de kop. De werkwijze eist wel van de leraren een grote mate van flexibiliteit. Ze moeten namelijk een massa dingen tegelijkertijd kunnen overzien. Mensen die het liever van bovenaf opgelegd heb ben, zulke mensen hebben zich teruggetrokken." Werkwijze Het hoofdbestuur van OMO realiseerde zich dat deze manier van werken op Roncalli voor de do centen een grote belasting was. De school kreeg daarom van 1965 tot 1973 experimenteeruren om de werkwijze verder gestalte te geven. De leer lingen droegen op twee discussiedagen in sep tember 1969 zelf ook een steentje bij. Dagblad De Stem schreef bij die gelegenheid dat "de open en milde sfeer waarin op het Roncalli College ge werkt en geleefd wordt een verademing is."5 "De resultaten werden vastgelegd in vijf katernen die zowel het gedachtengoed als de dagelijkse prak tijk beschrijven. Kernpunt is dat men op Roncalli bewust kiest voor een ononderbroken voortgang van het leerproces. Doubleren is er niet meer bij, het zitten blijven wordt afgeschaft."6 Het Ministe rie van Onderwijs werkte ook mee en stond toe dat er op Roncalli twee keer per jaar een eind examen plaatsvond, in mei én in augustus, om ook in het examenjaar tegemoet te komen aan de verschillen in tempo. Ook de dagelijkse lessen weken af van het gangbare patroon. Ieder lesuur was gesplitst in 25 minuten uitleg door de docent, dan klonk een belsignaal, vervolgens werkten de leerlingen 25 minuten zelfstandig. Leerlingen konden zich in de tweede leshelft verplaatsen naar een ander lokaal of tussenruimte (nis) om daar aan een ander vak verder te werken. Pedroli schreef "dat de technische verwerking in de school in zekere zin bijkomstig is, wellicht aanvechtbaar en in ieder geval veranderbaar". Hij vatte de werkwijze eenvoudig samen in de zin: "Ieder komt hier om te werken en voort te gaan." Afb. 7. Prentbriefkaart van de Roncalli MMS, 1962. Foto: collectie West Brabants Archief [inv. nr. STUI018). De Waterschans 2 - 2017 94

Periodieken

De Waterschans | 2017 | | pagina 54