die schilderijen waren er vier uit de zeventiende
eeuw, maar tot mijn grote verbazing werd het
landschapje waar het in dit verhaal over gaat,
nergens in de lijst vermeld. Het landschapje
was dus niet afkomstig van het legaat Weg-
geman. Overigens bleken die vier zeventiende-
eeuwse stukken van een aanzienlijk mindere
kwaliteit te zijn dan het landschapje. Het land
schapje daarentegen, zou bij wijze van spreken
zo naar het Rijksmuseum kunnen, of misschien
zelfs naar het Mauritshuis.
We hadden dus een prachtig, maar zeer raad
seLachtig schiLderijtje in depot, eerste kLas
zeventiende-eeuwse schilderkunst, zonder te
weten wie het gemaakt had en evenmin hoe,
wanneer of waarom het in het Markiezenhof
terecht was gekomen.
Op de tentoonstelling
In oktober 2013, toen het einde van de Rem-
brandttentoonstelling6 in zicht kwam, vroeg
Wim Reijnders me om een tentoonstelling te
maken van objecten in het museumdepot, ob
jecten die onbekend waren bij het publiek. De
opdracht was om een selectie te maken op
grond van mijn eigen persoonlijke voorkeur. De
tentoonstelling kreeg de naam Schatten uit het
depot, de keuze van de conservator. Vanzelfspre
kend nam ik ook mijn favoriete landschapje in
de tentoonstelling op.7
In de loop van de tijd was ik het schilderij voor
mezelf het Haarlems landschapje gaan noemen.
Haarlem was in de eerste helft van de zeven
tiende eeuw een belangrijk productiecentrum
van landschapsschilderkunst. Een groot aantal
kunstenaars, van wie niet alle namen bekend
zijn, was in dit genre gespecialiseerd. Het
schilderijtje in het Markiezenhof deed me heel
erg denken aan zo'n fraai en vlot geschilderd
landschapje uit Haarlem van circa 1650. In de
cataLogus van Schatten uit het depot vermeLdde
ik dan ook "onbekende Haarlemse kunstenaar,
tweede kwart 17e eeuw".8
Het Haarlems landschapje werd in Tuinzaal 2 op
één wand gehangen samen met een pastelte
kening van de Kaai met het Spuihuis door Din-
gemans, een gezicht van de Noordzijde Haven
op een warme, zonovergoten dag door Leonard
Imandt en een prachtig, sfeervol schilderijtje
van het leeghalen van de fuik in een weer door
Willem van Dort. Voor zover ik weet, was het de
eerste keer dat het landschapje in het museum
te zien was.
Op 12 februari 2014 kreeg ik bezoek van Friso
Lammertse en Rozanne de Bruijne. Friso is een
voormalige studiegenoot en de huidige hoofd
conservator Oude Schilder- en Beeldhouwkunst
bij het Museum Boijmans, Rozanne was bij
Afb. 2. Landschap met heu
vels en bergen, olieverf op
paneel, Johannes Schoeff
1651, onbekende veiling 18
maart 2016.
115
De Waterschans 3 - 2018
