SS'ers met agressieve herdershonden hierbij. Na zo'n vijfhonderd meter werden de gevangenen kletsnat een kelder ingedreven. Nadat ze een klein beetje water hadden gedronken, werden ze naar buiten gebracht waar ze al hun kleding in tonnen moesten doen. Daarna werden ze weer naar binnen gedreven waar ze al hun waarde volle spullen als ringen, sieraden, geld en fami liefoto's in een papieren zakje moesten doen. In De laatste getuige lezen we verder in Alose- rij's getuigeverslag: "In de volgende barak wer den ze eerst kaal geschoren. Dat was bij hem met zijn in Amersfoort gemillimeterde haar snel gedaan, maar daarna werden ze op een soort slagershakblok van al hun lichaamshaar ont daan. De armen en benen wijd gespreid. Zo te horen waren het Russische gevangenen die met dit bloederige karwei waren belast. Hun ouder wetse scheermessen waren stomp en versleten, zodat het meer op kappen dan op scheren leek. De nieuwkomers schreeuwden en kreunden van de pijn. Wie aarzelde maakte opnieuw kennis met de knuppels van de bewakers. SS'ers zorg den ervoor dat het tempo erin bleef: "Schneller! Schneller!" Wim bloedde over heel zijn lichaam. Toen een andere gevangene hem insmeerde met desinfecterende Lysol, kon hij het wel uit schreeuwen. Hij beet op zijn lip en ontweek een zwaai met een knuppel van een bewaker die het allemaal weer te lang duurde. Snel door naar de volgende ruimte."12 Daarna moesten ze gaan douchen, onder een straal die dan weer bloedheet en dan weer ijs koud was. Dan door naar de Bekleidungskam- mer, waar men een oude handdoek kreeg om zich af te drogen. Vervolgens kreeg men onder goed en een gestreepte broek, een jasje en een pet. Als laatste kreeg men houten kleppers en lappen stof die als sokken moesten dienen. De laatste getuige vervolgt: "Voordat hij door de laatste deur weer naar buiten kon, moest hij langs een tafel waar een paar gevangenen met een pen in de aanslag zaten, achter hen SS'ers die alles in de gaten hielden. Ze vroegen zijn naam, geboortedatum en geboorteplaats en zijn huidige adres. Er ging een steek door zijn hart en hij werd overspoeld met herinneringen toen hij het adres van zijn moeder noemde. Als be roep gaf hij metaalbewerker op. Een nummer. m fe*- Een gevangene gaf hem een metalen nummer plaatje aan een koord. Een volgende gevangene twee lapjes stof van tien bij drie centimeter met daarop hetzelfde nummer en daarnaast een zwarte hoofdletter H van Holland. Hij was niet langer Wim Alosery, maar nummer 49019. Het betekende dat bijna vijftigduizend gevangenen hem voor waren geweest."13 Nadat Wim de lapjes met het nummer en de H op zijn kleding had genaaid en van de lappen en de houten blokken iets loopbaars had gefabri ceerd, moesten de gevangenen zich weer in het gelid opstellen. Zeker een half uur moesten ze ■Sr. mjï» C 1 Hinbttn, dnt^' [94 f \nr QfrWfffitrfMe Sfyrrf l Sfrytm Op tr i- f c1? cft hi fö&Mi„nv— b&m-vih'rj sS*Jt*t utr/14 tevfrUcnW IX Villlwtptü wir Riborai ju Atr irff" 'i? -c 4~ (Mmmi #r Nr.- j Viitrr. MüHtf: VJ9&C jk&rrmf- D f Vrrsiörhfftt - flidw Mnrtwiutet Etfmtlrilfffi mf munJluh* - i li I fll 11 i Anieijfe J" r* W w &f- S ff r iVjtjpfaóri D €r* Aaraitradt Vbnplfrtfn, unij - ujilrr«(lirK O* mm intmk -nrJ ft f. ury -f- iHf Pcr/aMffaflv Mfc Der StfAndnbcimlc Ta^lturuÜMHf? f** iKfÉ'f/ J ff/ff U**blnftuny V'EntDibriHfi Afb. 9. Formulier overlijdensregistratie van het Sonderambt A. Collectie Archiv KZ-Gedenkstatte Neuengamme. 139 De Waterschans 3 - 2019

Periodieken

De Waterschans | 2019 | | pagina 27