schijn. Zelfs haar zus Mien wist niet van het be staan van dit schriftje. Dankzij het uitvoerige verslag van Jo Venhuizen kan zij als het ware toch zelf het verhaal vertel len. Haar verslag is zeer gedetailleerd en geeft een goed beeld van wat de gijzelaars hebben doorstaan tijdens hun gevangenschap. Dit is zo'n authentiek verhaal dat ik ervoor heb ge kozen om de gehele tekst in mijn artikel op te nemen en geen passages te schrappen of te parafraseren. Jo Venhuizen schrijft: "4 oktober, net op Bernard zijn verjaardag belde de gemeentesecretaris ons ongeveer om 11 uur v.m. dat de Feldgendarmerie bij hem geweest was om het adres van onze Wim. Vader zei "ik zal gauw naar onze Wim gaan en zeggen dat hij ergens anders naar toe moet gaan voor het gevaar van verraad". In het kort even de reden waarom die schurken hier kwamen. Het gara- gepersoneel van de Difoga te Bergen op Zoom was gestaakt 11/2 week geleden. Nu was Wim net een dag van tevoren in de ziektewet ge gaan om de eenvoudige reden dat hij niet meer wou werken voor de Wehrmacht. Maar voor de zekerheid was hij toch nog ondergedoken. Nu kwamen die ploerten om die Bruder zoals ze uitkraamden. "Ja" zei Moeder "die is in de ziek tewet". "Waar is hij dan?" vroegen ze. "Ja, hij is weg gegaan" en waar naartoe wisten we niet. Ze geloofden er natuurlijk niks van en gingen verschillende kamers afkijken maar niks ge vonden natuurlijk, dat zou al te mooi zijn. Toen kwamen ze weer in de keuken en vroegen wan neer hij thuiskwam. Dat wisten we niet. Liegen dat kwam zo nauw niet in dien tijd." Afb. 8. De familie Venhuizen omstreeks 1942. Vooraan van links naar rechts: Jac (11), Wim (20), Marietje (9), vader Alphons (45), Andrea (3), moeder Johanna (47) met Fonnie (5 maanden), Piet (6), Mien (19) en Bernard (8). Achter van links naar rechts: Jan (14), André (18), Jo (16), Toon (15) en Bertha (12). Foto collectie mevrouw Wijers-Venhuizen. De Waterschans 3 - 2019 148

Periodieken

De Waterschans | 2019 | | pagina 36