In het oorlogsdagboek van Jo Huijsmans staat de gijzeling van de familieleden van de onderge doken monteurs ook vermeld. Op zaterdag 7 oktober schreef zij dat de gevangen burgers om 12.00 uur werden vrijgelaten.13 In het dag boek van een Bergenaar, waarschijnlijk J.J.Th. Bakker, vinden we nog meer informatie. Hij schreef dat de gijzelaars bij hun vrijlating te ho ren kregen dat zij nog tot woensdag 11 oktober als gijzelaars zouden worden beschouwd. Ze werden echter niet meer lastig gevallen.14 Mevrouw Venhuizen vertelde me: "Er kwam iemand binnen die zei: "jullie mogen vrij, jullie mogen weg". De poorten gingen open en ieder een ging de straat op. Maar waar naartoe? Want er werd volop geschoten in de buurt van Bergen op Zoom. Er was een echtpaar dat zei: "jullie gaan met ons mee, je kunt niet naar huis". Dat was in Bergen op Zoom, vlakbij. Dat was de familie Daalmans." Hun broer Wim was goed bevriend met zijn collega Jan Daalmans. Van daar dat de gezusters Venhuizen bij de familie Daalmans terecht konden. Op zaterdag 7 oktober was de Slag om Woens- drecht begonnen, een felle strijd tussen de Ca nadezen en de Duitsers om de toegang tot de Kreekrakdam en daarmee tot Zuid-Beveland. Als de Canadezen Hoogerheide en Woensdrecht konden veroveren, zouden de Duitse troepen in ZeeLand afgesLoten zijn van de hoofdmacht. Tevens moesten de oevers van de Wester- scheLde veroverd worden door de geaLLieerden, zodat geallieerde schepen Antwerpen konden bereiken om de geallieerde troepen te bevoor raden. De reden dat de gijzelaars plotseling vrij werden gelaten en er geen soldaten meer te zien waren in het Markiezenhof zal daar mee te maken hebben. Alle Duitse soldaten waren nodig aan het front ten zuiden van Bergen op Zoom. Daarom konden Mien en Jo Venhuizen niet direct naar huis, naar Huijbergen. Dat was te gevaarlijk. Het schriftelijk verslag van Mien Venhuizen gaat verder: "Jo en ik gaan toch nog even het PTT-kantoor opzoeken om te vragen of er geen post lag voor Huijbergen. Geen Post, geen telefoon, geen brieven, alles lag stil, allemaal door die Duit sers!! Ik had nog verwacht dat er misschien post zou liggen van Jan Wijers die ondergedoken zat in Rijkevoort.15 En voor ons dat we niet naar huis konden, verschrikkelijk. Hoe zou moeder het maken? Ze stond er wel alleen voor met zo'n groot gezin!! Maar we zijn nu veilig bij de familie Daalmans. Ik heb naderhand gehoord dat vader hun iets gebracht heeft, een hammetje geloof ik. Na een paar dagen [woensdag 11 oktober] als we in de huiskamer zitten, gaat ineens de beL beneden!! We hebben nog angst dat ze weer mensen op komen haLen en vLuchten de sLaap kamer in, maar dan kLinkt een bekende stem en voetstappen op de trap. Vader komt lachend binnen!! We vallen hem om de hals, Vader is erg blij dat hij ons ziet. Hij besluit wel om vlug te vertrekken want we moeten een heel eind lopen voor dat we in ons Huijbergen zijn. Eerst natuurlijk heel hartelijk de familie Daalmans danken! WE GAAN OP PAD, TE VOET!! We kijken wel verwonderd op als Vader op een gegeven moment het bos inloopt en een fiets onder een stapel takken tevoorschijn haalt, KNAP. Ja, want de Duitsers nemen ook de fiet sen af als ze kunnen. Zo nu en dan mogen we even achterop zitten om even uit te rusten!! Via WOUW gaan we op Huijbergen aan. We komen zo nu en dan in de beschietingen terecht en kruipen even in een sloot, we zijn wel gevaarlijk bezig, maar WE WILLEN NAAR HUIS!! Eindelijk komen we in Huijbergen aan. Niemand te zien 1<L&35rr£- L.SAHDEfts I Afb. 14. Plattegrond van Huijbergen, locatie van de gierkelder van boer Sanders die als schuilkelder dienst deed van 7 tot 24 oktober 1944. Foto uit Hoeckx 1994, pag. 117. De Waterschans 3 - 2019 154

Periodieken

De Waterschans | 2019 | | pagina 42