'Soms ga je
stuiterend van
geluk naar huis'
Truus Hendrickx:
door Jan van de Kasteele
Ze viel voor een Bergenaar. En raakte door hem ook verliefd
op de stad waar hij vandaan kwam. Gids Truus Hendrickx
(74) raakt niet snel uitgepraat. Over het gidsen, over
Bergen op Zoom. 'Ik wil graag iets vertellen, mijn hele leven
heb ik al iets met geschiedenis.' Na omzwervingen door
Nederland vanwege werk landde ze tien jaar geleden samen
met haar man in de stad die ze al zo goed uit haar jeugd
kende. Toen ze beiden op de 'kweek' in Oudenbosch zaten,
zij bij de nonnen, hij bij de broeders.
Eenmaal hier volgde ze de School voor Geschiedenis van
de Geschiedkundige Kring. En stapte vervolgens binnen
bij de Stadsgidsen, nadat ze een oproepje had gezien dat
er nieuwe gidsen werden gezocht. Al snel was ze gids,
deed intern de opleiding. En werd bestuurslid. Belast met
de werving, selectie en opleiding van nieuwe gidsen.
Dat heeft ze inmiddels achter zich gelaten.
Vooral gidst ze zelf graag, twee middagen per week in
het seizoen. 'Gidsen hebben een begeestering voor de stad
en de monumenten die besmettelijk is. En iedereen weet
het het beste.' Het enthousiasme straalt van haar af als ze
erover vertelt. Truus is thuis in alle monumenten. Heeft zo
een brede kijk op de stad, vindt ze. 'Toch heb je nog steeds
gidsen die het liefst maar één monument doen.'
'Je moet de trigger vinden bij je publiek, dan ga je
stuiterend van geluk naar huis. Ik tracht te achterhalen
waar mensen vandaan komen. Zo probeer je een klik te
krijgen. Zodat je je verhaal breder kunt maken. Als ik
bijvoorbeeld mensen uit Alkmaar zie, kan ik zeggen: wist u
dat de Keldermansen ook in uw woonplaats actief waren.'
Voordeur
'In de Gevangenpoort kun je aanhaken bij het huidige
asielbeleid. Als je vroeger voor de poort stond, kwam je
niet zomaar binnen. Dan was de vraag: voor wie kom je.
Anders kreeg je gewoon geen toegang tot de stad. Want de
Gevangenpoort was in feite de voordeur van de stad.'
Op kinderen maakt vooral de dikte van de muren van de
Gevangenpoort indruk. 'Ik laat ze zelf meten door stappen
te zetten van de ene kant naar de andere. Zo ontdekken ze
dat de muren onderin veel dikker zijn dan van boven.'
En haar ogen stralen als ze terugdenkt aan dat meisje
van een jaar of vier, vijf, dat per se met haar moeder naar
de Gertrudiskerk wilde. Naar het voorportaal. Waar ze
omhoog keek en verzuchtte: 'Nu sta ik in de buik van de
Peperbus.'
Een verhaal vertellen, dat is de opdracht van de
stadsgids. 'Niet alleen maar feitjes.' Maar wat de gids
vertelt aan de bezoekers, moet wel kloppen. Een gids
komt met tal van verschillende mensen in contact. Ook
Bergenaren. 'Die willen graag vertellen wat ze ervan vinden.
Dat moet je ook laten gebeuren.' En als er zich in een
gezelschap een echte deskundige bevindt? Want ook dat
komt met enige regelmaat voor. 'Dan doe je als gids een
stap terug. Daar kun je van leren.'
Rare kerk
De Gertrudiskerk is inmiddels haar favoriete plek.
'Het spectrum waar je over kunt praten in dat gebouw is
ongelooflijk breed. Het is in feite de geschiedenis van de
stad vervat in steen. Als ik er gids, stap ik op mensen af. En
zeg: rare kerk hé. Je krijgt altijd wel een praatje. In de kerk
ben je losser dan in andere monumenten. In de Gevangen
poort is het lastig binding te krijgen met bezoekers.
Doordat het binnen zo klein is. En in de Synagoge kan het
heel heftig zijn. Mensen komen daarnaar toe vanwege wat
er is gebeurd met de joden. In de Gertrudiskerk speelt
geloof bij de meeste bezoekers helemaal geen rol.'
Sommige gidsen laten bezoekers die de kerk bezoeken
los. En wachten af of ze meer willen dan even binnenkijken.
'Er zijn ook gidsen die op mensen afgaan. Het hele verhaal
vertellen van het gebouw. Dat waarderen mensen. Maar
uiteindelijk is het uitgangspunt: laat je gast los. Want die
bepaalt zelf wat hij of zij wil. Zo zijn er mensen die het
Stadhuis bezoeken maar alleen maar even de trouwzaal
willen zien omdat ze daar zijn getrouwd.' Kritisch is ze ook.
Over het Stadhuis dat wel wat spannender kan worden
WATERSCHANS Mo.3 SEPTEMBER 2020
